Αποχαιρετώ με μεγάλη θλίψη την Ελένη Αγάθωνος, σπουδαία φίλη προσωπική δική μου αλλά και του Δικτύου για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Μια γυναίκα με γνώση και άποψη για τα ζητήματα των παιδιών, που δούλεψε χρόνια μαζί τους και αναζητούσε πάντοτε το νόημα και το αποτέλεσμα, χωρίς να στρογγυλεύει τα λόγια της.
Μάλιστα ήταν κατά κάποιο τρόπο νονά του Δικτύου, καθώς εκεί γύρω στο 2005 που το Δίκτυο απόκτησε τη μορφή σωματείου, μου μετέφερε τον προβληματισμό της για την επωνυμία Δίκτυο προστασίας των δικαιωμάτων του παιδιού, όπως από υπερβάλλοντα ζήλο το είχαμε ονομάσει. Γιατί προστασία; μου είπε, η σύγχρονη τάση προωθεί τα δικαιώματα που ανήκουν στα ίδια τα παιδιά.
Η προστασία παραπέμπει σε παλιότερες αντιλήψεις. Είχε δίκιο. Το συζητήσαμε και με τους άλλους φίλους που είχαν υπογράψει το Καταστατικό και καταλήξαμε πως έπρεπε να το αλλάξουμε. Όταν ολοκληρώθηκε η γραφειοκρατική διαδικασία και την ενημέρωσα χάρηκε που είχαμε δώσει τη σημασία που έπρεπε.
Ξέρεις, μου είπε, αυτό κάνει την ποιότητα και τη διαφορά στις λέξεις αλλά και στις δράσεις μας. Μπράβο σας που δεν το αμελήσατε. Όταν χάνουμε φίλους, έρχεται πάντοτε στο νου μια μικρή στιγμή που μοιραστήκαμε μαζί τους και μας φέρνει συγκίνηση.
Είναι αυτό που συνεχίζει να μένει ζωντανό όσο τους θυμόμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου